Mała przestrzeń, wielkie aktorstwo.

(Możliwe spojlery!)

Mam ogromny szacunek do pracy jaką podejmują artyści, którzy porywają się na realizację filmu w oparciu o sztukę teatralną. Jest to dziedzina sztuki bardzo charakterystyczna i trzeba ogromnej dojrzałości i doświadczenia, by film był warty obejrzenia, nie nużył i przykuwał uwagę widza do samego końca. Tym bardziej, że aktorzy najczęściej (choć nie zawsze) do dyspozycji mają ciasną przestrzeń i polegać mogą jedynie na relacjach międzyludzkich i emocjach. To właśnie emocje są tym, co napędza sztukę teatralną. Tutaj nie ma miejsca na efekciarstwo, zasłanianie się aktorskimi sztuczkami. Liczy się przykucie uwagi widza, wejście w interakcję z nim, zaciekawienie go mimo skromnego wachlarzu rekwizytów do wykorzystania. To wszystko cechuje poniższe filmy. Momentami jest tak głośno, przeraźliwie prawdziwie, że my jako odbiorcy czujemy się uczestnikami każdej z tych historii.

Bliżej plakat 1Bliżej (Closer, 2004) reżyser Mike Nichols – to film na postawie sztuki Patricka Marber z 1997 roku. Poznajemy bliżej cztery osoby, których drogi przecinają się na różnych etapach życia. Pisarz Dan (Jude Law) publikuje swoją powieść i zgłasza się do wziętej pani fotograf Anny (Julia Roberts), która wykonać ma fotografie na potrzeby okładki dla książki. Pewna siebie, atrakcyjna kobieta wikła się z nim w romans. Ten nie jest jednak wolny, spotyka się już z młodszą od siebie striptizerką Alice (Natalie Portman), którą poznał w dość nietypowy sposób będąc świadkiem wypadku dziewczyny. Schadzki nie trwają jednak długo bo piękna pani fotograf spotyka na swojej drodze Larry’ego (Chris Owen). Jeśli jeszcze nie wydaje się być Wam to skomplikowane to Anna nie wie, że to czysty przypadek. Dan ma ciekawe wieczorne zajęcie – przesiaduje na sex czatach gdzie obrazowo opisuje swoje fantazje przedstawiając się jako… Anna umawiając się z Larry’m na randkę w ciemno w oceanarium. Traf chce, że Anna rzeczywiście tego dnia znajduje się w tym miejscu, a nieświadomy niczego Larry zagaduje blondynkę. Tak nawiązuje się między nimi relacja, która przerodzi się w burzliwy związek. Nie, to nie koniec. Larry pozna Alice, którą będzie szczerze zauroczony. Niedługo potem będziemy świadkami miłosnego czworokąta, toksycznych relacji, scen zazdrości, zdrad, rozstań oraz powrotów…Wszystko to w jednym filmie. Choć poczuć się możemy zbombardowani ilością emocji, to okaże się że w związkach tych często jest dużo egoizmu, a mało miłości i brak tu pragnienia spełnienia potrzeb drugiej osoby.
Bliżej 1Moja ocena:
 Blizej (2004) on IMDb

Wożąc panią Daisy plakat 1Wożąc panią Daisy (Driving Miss Daisy, 1989) reżyser Bruce Beresford – sztuka pod tym samym tytułem powstała zaledwie dwa lata przed adaptacją filmową (autor Alfred Uhry). Obraz zdobył cztery statuetki Akademii Sztuki Filmowej (m.in. w kategoriach „Najlepszy film roku” oraz „Najlepsza aktorka pierwszoplanowa”). Historia wieloletniej przyjaźni prostego szofera i bogatej, wyniosłej damy zdobyła serca publiczności na całym świecie. A wszystko zaczyna się od wypadku kiedy to, starsza pani Daisy (Jessica Tandy) rozbija samochód. Jej syn dla bezpieczeństwa postanawia więc zatrudnić kierowcę. Jego wybór pada na Hoke’a (Morgan Freeman), czarnoskórego mężczyznę. To oczywiście nie podoba się pani Daisy, która nie ma nawet zamiaru znaleźć wspólnego języka z kierowcą i gani go za najmniejsze uchybienie. Sytuacja zmienia się jednak stopniowo, a rozkapryszona dama dostrzeże, że Hoke stał się jej bliższy niż własny syn i to on zostanie z nią na dobre i złe. Akcja filmu dzieje się na przestrzeni lat 50 i 70. Porusza wiele zagadnień takich jak rasizm, przyjaźń osób z różnych kręgów społecznych czy stosunki dzieci i rodziców. Trzeba zobaczyć.
Wożąc panią Daisy 1Moja ocena:
 Wozac pania Daisy (1989) on IMDb

Jesień w hrabstwie Osage 1Sierpień w hrabstwie Osage (August: Osage County, 2013) reżyser John Wells – sztuka teatralna Tracy Letts doczekała się naprawdę dobrej adaptacji filmowej. Spójrzcie tylko na nazwiska aktorów – Meryl Streep, Julia Roberts, Ewan McGregor, Benedict Cumberbatch. Mamy tu brawurowy aktorski popis w wykonaniu Streep i Roberts. Ich emocje zdają się być tak prawdziwe, że aż ciężko uwierzyć że oglądamy aktorki. Historia znów opiewa o relacje poszczególnych członków rodziny, ale tym razem to kobiety będą grały pierwsze skrzypce. Spotkanie rodzinne ma miejsce po tym, jak ojciec trzech dorosłych już kobiet znika bez śladu. Nikt nie wie gdzie jest i jaki jest powód jego nieobecności. Matka Barbary, Ivy i Karen zostaje w dużym domu z opiekunką. Choruje na raka, w dodatku uzależnia się od leków. Relacje z córkami są delikatnie mówiąc napięte. W każdym słowie czuć ból, żal i pretensje o to, co było. Kobiety muszą zmierzyć się z zagadką zniknięcia ich ojca oraz z demonami przeszłości, które nie dają o sobie zapomnieć. Spotkanie z matką otworzy stare rany, ale zmusi też do przewartościowania życiowych decyzji.
Jesień w hrabstwie Osage 1Moja ocena:
 Sierpien w hrabstwie Osage (2013) on IMDb

Rzeź plakat 1Rzeź (Carnage, 2011) reżyser Roman Polański – film Polańskiego jest jednym z tych obrazów, których akcja dzieje się praktycznie w jednym pomieszczeniu. Historia przedstawia jeden dzień z życia poukładanych nowojorskich par o nienagannych manierach, obie majętne i z dziećmi w dobrych prestiżowych szkołach. Punktem wyjścia jest spotkanie rodziców (Christoph Waltz, Kate Winslet, Jodie Foster i John C.Reilly), po tym jak syn jednej z par atakuje w szkolnej bójce dziecko drugiej pary. Z początku spotkanie ma na celu wyjaśnienie sprawy i dojście do porozumienia. Szybko okazuje się jednak, że ci kulturalni i spokojni ludzie skrywają swoje tajemnice, a wkrótce emocje wezmą górę i spotkanie przerodzi się w walkę na słowa, w której wszystkie chwyty są dozwolone, a nienaganne maniery przestaną zobowiązywać. Obraz powstał na podstawie sztuki teatralnej autorstwa Yasminy Reza pod tytułem Bóg rzezi.
Rzeź 1Moja ocena:
 Rzez (2011) on IMDb

To tylko koniec świata plakat 1To tylko koniec świata (Juste la fin du monde, 2016) reżyser Xavier Dolan – nie wszystkie filmy Dolana trafiły do mnie. Osławiony obraz Wyśnione miłości dłużył się, irytował mnie swoją fabułą. Inna sprawa, że ten młody reżyser miał wtedy tylko 20 lat i zrealizował film o problemach i dylematach młodych, o poszukiwaniu siebie i własnej seksualności, może zbyt dosłownego i naszpikowanego dudniącą klubową muzyką. To było w 2010 roku. Dolan dojrzał i w 2017 roku możemy zobaczyć To tylko koniec świata – adaptację sztuki pod tym samym tytułem autorstwa Jeana-Luc Lagarce. Fabuła skupia się na Louis, który po wielu latach nieobecności zjawia się w rodzinnym domu. Zamierza powiadomić bliskich, że jest umierający i zostało mu niewiele czasu. Nie będzie to jednak łatwe gdyż dadzą o sobie znać wzajemne animozje, niewyjaśnione sprawy czy oskarżenia. Obserwujemy jak z każdą godziną temperatura rośnie, a wraz z pojawiającym się na twarzach domowników potem, zenitu sięgają również emocje. Wybuch zdaje się być nieunikniony. Czy matka, siostra, brat oraz jego żona dadzą dojść mężczyźnie do słowa? Z początku film może wydawać się nudnawy, z pozoru niewiele się dzieje. Zwykłe rozmowy, uszczypliwości przeplatane przezwiskami wskazują na niezbyt dobre relacje w rodzinie. Jednak finał potrafi zaskoczyć i pozostawić widza z refleksją na temat relacji międzyludzkich. W obsadzie Vincent Cassel, Marion Cotilliard, Léa Seydoux i Gaspard Ulliel.
To tylko koniec świata 1Moja ocena:
 To tylko koniec swiata (2016) on IMDb

fences plakat 1Fences (Płoty,2016) reżyser Denzel Washington – film na podstawie sztuki Augusta Willsona. Piszę ten post tuż przed rozdaniem Oscarów, a warto wspomnieć, że Fences został nominowany w kategorii „Najlepszy film” czy „Najlepszy aktor pierwszoplanowy”. Warto również nadmienić, że w Polsce nie obejrzymy filmu z legalnych źródeł gdyż nie zdecydowano się na projekcję w naszym kraju. Temat wałkowany przez wielu entuzjastów kina, ale nie ma się co dziwić. Filmy, które zdobywają liczne nagrody i świetne recenzje zarówno krytyków jak i widzów powinny być dostępne w naszym kraju (lub szerzej dostępne – przykład Menchester by the sea, który obejrzeć można było tylko w niektórych niszowych kinach studyjnych w większych miastach). Zwyczajnie chciałoby się pójść do kina, a nie szukać rozwiązań w internecie. Denzel Washington nie tylko reżyseruje film, ale także gra tu główną rolę. Tworzy z Violą Davis ekranowe małżeństwo, które boryka się z różnymi problemami życia codziennego. Akcja dzieje się w latach 50. Troy marzył niegdyś o tym, by zostać zawodowym graczem w baseball, ale nie udaje mu się spełnić snu o sukcesie w sporcie. Obwinia za to rasizm panujący w Ameryce. Rose jest gospodynią domową, a Troy pracuje jako śmieciarz. Dwóch synów wybrało zupełnie inną drogę życiową. Starszy zostaje muzykiem, młodszy uczy się w szkole i ma zadatki na świetnego futbolistę. Tutaj zaczyna się cały konflikt – Troy po porażce pragnie uchronić syna przed podobnym losem twierdząc, że biali nie pozwolą czarnym zrobić kariery. Sugeruje więc, żeby chłopak skupił się na nauce i porzucił swoje marzenia. Jego stanowisko jest twarde i niezmienne – to on stawia warunki jako głowa rodziny i decyduje o tym, co jest dobre dla jego dzieci. Rose staje jednak po stronie syna, który zaczyna się buntować i pragnie udowodnić, że uda mu się osiągnąć cel. Film stawia na emocje, ojcowskie relacje z synami i ukazuje jak rodzice chcąc uchronić dzieci przez porażką popełniają błędy rozliczając się przy tym z własną bolesną przeszłością i porażkami. Czy Fences zgarnie statuetkę Oscara? To okaże się już bardzo niedługo. Gala za niecałe 1,5 godziny.
Fences
 Fences (2016) on IMDb

Moonlight plakat 1Moonlight (2016) reżyser Barry Jenkins – moją stawkę zamyka mocny punkt. Moonlight również powalczy o Oscara m.in. w kategorii Najlepszy film, „Najlepszy aktor drugoplanowy”, „Najlepszy reżyser”, „Najlepsza muzyka oryginalna”. Łącznie osiem nominacji. Jest to historia życia Chiron’a (ksywka Mały) – chłopaka wychowywanego przez matkę uzależnioną od narkotyków (Naomi Harris). Uznawany przez szkolnych kolegów za „pedała” i „dziwaka” staje się ofiarą przemocy. Na film składają się trzy akty – dzieciństwo, okres dojrzewania i dorosłość. Chiron próbuje odnaleźć własne „ja”, odkrywa swoją seksualność, zaprzyjaźnia z miejscowym dilerem imieniem Juan (Mahershala Ali). Chłopak jest małomówny, skryty i nieśmiały, ale pewne wydarzenia na zawsze ukształtują jego życie – pozna smak porażki, dowie się co to strach, zemsta i nieprzespane noce. Obserwujemy jego relacje z matką, która z biegiem czasu coraz bardziej popada w uzależnienie i traci kontakt z synem. Moonlight to dobry dramat. Nie ma tu nic więcej prócz historii życia chłopca, który pozbawiony dobrych wzorców zupełnie sam musi stawić czoła wszystkim problemom. Kamera towarzyszy mu na każdym kroku obserwując niejednokrotnie powrót ze szkoły, kłótnie z matką czy naukę pływania. Na uwagę zasługuje nietypowa ścieżka muzyczna. Nietypowa gdyż w filmach czarnoskórych twórców najczęściej usłyszeć możemy tłuste bity i raperów. Tutaj takie utwory pojawiają się dopiero w końcowym akcie i raczej na krótko jako dobry kawałek do jazdy samochodem. Soundtrack pełni tu głównie muzyka klasyczna skomponowana przez Nicholasa Britell. W połączeniu z pięknymi zdjęciami i montażem tworzy interesującą całość. Film powstał na podstawie sztuki Tyrella Alvina McCraney’a zatytułowanej In Moonlight Black Boys Look Blue co było powiedziane w filmie (W blasku księżyca czarni chłopcy są niebiescy).
Moonlight 1Moja ocena:
 Moonlight (2016) on IMDb

Categories: Rankingi

Dodaj komentarz

Twój adres email nie zostanie opublikowany. Pola, których wypełnienie jest wymagane, są oznaczone symbolem *